Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 猴 [5] => 死 [6] => , [7] => 见 [8] => 冥 [9] => 王 [10] => , [11] => 求 [12] => 转 [13] => 人 [14] => 身 [15] => 。 [16] => 王 [17] => 曰 [18] => : [19] => “ [20] => 既 [21] => 欲 [22] => 做 [23] => 人 [24] => , [25] => 须 [26] => 将 [27] => 毛 [28] => 尽 [29] => 拔 [30] => 去 [31] => 。 [32] => ” [33] => 即 [34] => 唤 [35] => 夜 [36] => 叉 [37] => 拔 [38] => 之 [39] => 。 [40] => 方 [41] => 拔 [42] => 一 [43] => 根 [44] => , [45] => 猴 [46] => 不 [47] => 胜 [48] => 痛 [49] => 叫 [50] => 。 [51] => 王 [52] => 笑 [53] => 曰 [54] => : [55] => “ [56] => 看 [57] => 你 [58] => 一 [59] => 毛 [60] => 不 [61] => 拔 [62] => , [63] => 如 [64] => 何 [65] => 做 [66] => 人 [67] => ? [68] => ” [69] => < [70] => / [71] => p [72] => > ) Array ( [0] => 一 [1] => 毛 [2] => 不 [3] => 拔 )
魏晋·邯郸淳的简介
邯郸淳(约132—221)【一作邯郸浮】,又名竺,字子叔(一作子淑),又字子礼(或作正礼),东汉时颍川阳翟(今禹州市)人,因著有《笑林》三卷、《艺经》一卷而著名,被称为“笑林始祖,与丁仪、丁廙、杨修为曹植的“四友”。
...〔► 邯郸淳的诗(2篇)〕