Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 秋 [4] => 色 [5] => 渐 [6] => 将 [7] => 晚 [8] => , [9] => 霜 [10] => 信 [11] => 报 [12] => 黄 [13] => 花 [14] => 。 [15] => 小 [16] => 窗 [17] => 低 [18] => 户 [19] => 深 [20] => 映 [21] => , [22] => 微 [23] => 路 [24] => 绕 [25] => 欹 [26] => 斜 [27] => 。 [28] => 为 [29] => 问 [30] => 山 [31] => 翁 [32] => 何 [33] => 事 [34] => , [35] => 坐 [36] => 看 [37] => 流 [38] => 年 [39] => 轻 [40] => 度 [41] => , [42] => 拚 [43] => 却 [44] => 鬓 [45] => 双 [46] => 华 [47] => 。 [48] => 徙 [49] => 倚 [50] => 望 [51] => 沧 [52] => 海 [53] => , [54] => 天 [55] => 净 [56] => 水 [57] => 明 [58] => 霞 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 念 [68] => 平 [69] => 昔 [70] => , [71] => 空 [72] => 飘 [73] => 荡 [74] => , [75] => 遍 [76] => 天 [77] => 涯 [78] => 。 [79] => 归 [80] => 来 [81] => 三 [82] => 径 [83] => 重 [84] => 扫 [85] => , [86] => 松 [87] => 竹 [88] => 本 [89] => 吾 [90] => 家 [91] => 。 [92] => 却 [93] => 恨 [94] => 悲 [95] => 风 [96] => 时 [97] => 起 [98] => , [99] => 冉 [100] => 冉 [101] => 云 [102] => 间 [103] => 新 [104] => 雁 [105] => , [106] => 边 [107] => 马 [108] => 怨 [109] => 胡 [110] => 笳 [111] => 。 [112] => 谁 [113] => 似 [114] => 东 [115] => 山 [116] => 老 [117] => , [118] => 谈 [119] => 笑 [120] => 静 [121] => 胡 [122] => 沙 [123] => 。 [124] => < [125] => / [126] => p [127] => > ) Array ( [0] => 水 [1] => 调 [2] => 歌 [3] => 头 [4] => · [5] => 秋 [6] => 色 [7] => 渐 [8] => 将 [9] => 晚 )
宋代·叶梦得的简介
叶梦得(1077~1148) 宋代词人。字少蕴。苏州吴县人。绍圣四年(1097)登进士第,历任翰林学士、户部尚书、江东安抚大使等官职。晚年隐居湖州弁山玲珑山石林,故号石林居士,所著诗文多以石林为名,如《石林燕语》、《石林词》、《石林诗话》等。绍兴十八年卒,年七十二。死后追赠检校少保。 在北宋末年到南宋前半期的词风变异过程中,叶梦得是起到先导和枢纽作用的重要词人。作为南渡词人中年辈较长的一位,叶梦得开拓了南宋前半期以"气"入词的词坛新路。叶词中的气主要表现在英雄气、狂气、逸气三方面。
...〔► 叶梦得的诗(1篇)〕