Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 无 [4] => 待 [5] => 太 [6] => 无 [7] => 中 [8] => , [9] => 有 [10] => 待 [11] => 太 [12] => 有 [13] => 际 [14] => 。 [15] => 大 [16] => 小 [17] => 同 [18] => 一 [19] => 波 [20] => , [21] => 远 [22] => 近 [23] => 齐 [24] => 一 [25] => 会 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 鸣 [35] => 弦 [36] => 玄 [37] => 霄 [38] => 颠 [39] => , [40] => 吟 [41] => 啸 [42] => 运 [43] => 八 [44] => 气 [45] => 。 [46] => 奚 [47] => 不 [48] => 酣 [49] => 灵 [50] => 液 [51] => , [52] => 眄 [53] => 目 [54] => 娱 [55] => 九 [56] => 裔 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 有 [66] => 无 [67] => 得 [68] => 玄 [69] => 运 [70] => , [71] => 二 [72] => 待 [73] => 亦 [74] => 相 [75] => 盖 [76] => 。 [77] => < [78] => / [79] => p [80] => > ) Array ( [0] => 云 [1] => 林 [2] => 与 [3] => 众 [4] => 真 [5] => 吟 [6] => 诗 [7] => 十 [8] => 一 [9] => 首 [10] => [11] => 其 [12] => 八 )
魏晋·杨羲的简介
杨羲 (330—386)东晋时吴人,后居句容(今属江苏),字羲和。少好学,工书画,自幼有通灵之鉴。及长,性渊懿沈厚。与许迈、许谧交往甚密。许谧荐之相王(即晋简文帝),用为公府舍人。简文帝登位后,不复出。《真诰》、《清微仙谱》等称其为上清派创始人之一。永和五年(349)受授《中黄制虎豹符》;六年(350)又从魏夫人长子刘璞受《灵宝五符经》;兴宁二年(364)受《上清真经》,并托神仙口授,制作大量道经秘笈。宋宣和年间敕封为“洞灵显化至德真人”。
...〔► 杨羲的诗(25篇)〕