Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 姑 [4] => 洗 [5] => 斡 [6] => 运 [7] => , [8] => 首 [9] => 阳 [10] => 穆 [11] => 阐 [12] => 。 [13] => 嘉 [14] => 卉 [15] => 萋 [16] => 萋 [17] => , [18] => 温 [19] => 风 [20] => 暖 [21] => 暖 [22] => 。 [23] => 言 [24] => 涤 [25] => 长 [26] => 濑 [27] => , [28] => 聊 [29] => 以 [30] => 游 [31] => 衍 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 缥 [41] => 萍 [42] => ■ [43] => 流 [44] => , [45] => 绿 [46] => 柳 [47] => 荫 [48] => 坂 [49] => 。 [50] => 羽 [51] => 从 [52] => 风 [53] => 飘 [54] => , [55] => 鳞 [56] => 随 [57] => 浪 [58] => 转 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 三 [1] => 月 [2] => 三 [3] => 日 [4] => 诗 )
魏晋·孙绰的简介
(314—371)东晋太原中都(今晋中榆次)人,字兴公。孙楚孙。少以文称。初居会稽,游放山水。与许珣并为玄言诗人,亦能赋,尝作《天台山赋》,辞致甚工,自谓掷地有金石声,为当时文士之冠。名公之碑,必请绰为文。除著作佐郎,累迁廷尉卿,领著作。原有集,已佚,明人辑有《孙廷尉集》。
...〔► 孙绰的诗(15篇)〕